piątek, 3 maja 2013

[Jongup - z dedykacją dla Ani Adamczyk] Rycerz


Z Jongupem znamy się od dawna. Nigdy co prawda nie byliśmy blisko, czy coś w tym stylu. Po prostu jako znajomi z jednej szkoły. Co dzień mówiliśmy sobie "cześć" na korytarzu. Za każdym razem pokazywał te swoje białe zęby i kłaniał się zabawnie. Na tym niestety kończyły się nasze stosunki, choć... było parę momentów... gdy wydawało się, jakbyśmy byli na prawdę blisko.
Pewnego dnia, gdy dziewczyny naśmiewały się ze mnie, stanął w mojej obronie. Nawet nie pamiętam jaki to był dzień, ani jaka pora dnia. Za to... nie mogę dotąd zapomnieć jak stanął przede mną i rzucił "przybył twój rycerz" żartobliwie. Uśmiechał się potem do mnie w taki... cudowny sposób, jakby to był jeden z tych... lepszych dni.
- Musisz mu powiedzieć - zachęcała mnie Hana.
- Chyba żartujesz! Nie zrobię z siebie jeszcze większego pośmiewiska! - westchnęłam, biorąc do buzi kolejną porcję ryżu.
- I co? Będziesz tak do końca życia siedziała i patrzyła, jak ci ucieka sprzed nosa? - zaczęła Seomin.
- ____ musisz wziąć się w garść - blondynka (Hana) zabrała mi pałeczki - po pierwsze, przestań się obżerać!
- Ej! Oddawaj! - próbowałam jej wyrwać siłą moje pałeczki, niestety na darmo.
- Może... Zaproś go do kina... I... pójdziecie na jakiś bardzo romantyczny film i... podczas miłosnej sceny... powiesz mu co czujesz! - brunetka (Seomin) zaczęła podskakiwać w miejscu.
- Tak i może jeszcze mu się oświadczę? - oparłam się o stół - coś innego - machnęłam ręką.
- To może... Któraś z nas mu powie? Skoro ty nie chcesz mu powiedzieć... - Hana nie dawała za wygraną.
- Nie... Zbyt przereklamowane - znów ciężko westchnęłam.
- Wiem! Napiszesz mu list! Taki... miłosny... Ale nie wyjawisz kim jesteś! Musisz mu dać wskazówki, a jeśli... będzie szukał... znaczy, że mu zależy!
- Jesteś genialna! - nagle podniosłam się z miejsca i uściskałam czarnowłosą.
Jeszcze tego samego dnia napisałam liścik, który następnego dnia miałam wrzucić niepostrzeżenie do jego szafki. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ledwo trzymałam długopis.
"Nie umiem ci tego powiedzieć... Odkąd Cię poznałam, myślę jedynie o tym, jak wspaniałym człowiekiem jesteś. O tym, że pomagasz tak wielu ludziom. O tym, że masz niespotykane poczucie humoru i potrafisz śmiać się z samego siebie. Zawsze cicho na Ciebie spoglądałam, bo nie byłam w stanie podejść. Pomimo tego, że nie jesteśmy tak blisko, to jednak... jakbyśmy byli bliżej niż reszta. W dwóch słowach napiszę jedynie: lubię cię. Pewnie zastanawiasz się kim jestem, a więc zostawię ci jedynie podpowiedź: Rycerz zwalczy każde zło"
Minął weekend. Właśnie dziś mogłam sprawdzić, czy Jongup będzie mnie szukał, czy też nie. Wiadomość zostawiłam mu w piątek po lekcjach, więc logiczne było, że raczej... tamtego dnia by nie szukał.
- I jak? - dopadła mnie Hana na przerwie - Zostawiłaś? - trzymała kurczowo moje ramię.
- Tak... ale możesz być trochę ciszej? - skarciłam ją, zamykając szafkę.
- O! Popatrz idzie! - potrząsnęła mną.
Jongup szedł w moją stronę, ze swoim jak zawsze bajecznym uśmiechem. Pewnym krokiem zmierzał coraz bliżej i bliżej. Gdy już wydawało mi się, że na prawdę idzie do mnie, wyminął moją osobę i podszedł do jeden ze szkolnych diw i przytulił ją. Ten widok był dla mnie, jak cios w serce. Nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa.
- Chodź kochanie - powiedziała dziewczyna do Jongupa i oboje, złączeni odeszli, zostawiając po sobie dziurę w moim sercu.
Pobiegłam od razu do toalety. Uginały się pode mną nogi. Nie byłam w stanie opanować oddechu, a łzy same spływały strumieniami z moich policzków.
- Oh... ____ Proszę nie płacz - obie przyjaciółki podeszły do mnie i objęły mnie.
- Jak on mógł...? - szlochałam.
- Gadałam z dziewczynami... Ona ukradła twój list - powiedziała Seomin z grymasem na twarzy.
- Ale... Przecież... Jak?! - oburzyłam się.
- Nazmyślała parę kłamstw i opowiedziała mu to wszystko... No wiesz, jaka ona jest...
- Zamierzasz tak to zostawić? - spytała Hana.
- Nie wiem... - schowałam twarz w dłoniach.
- Ja na pewno tak tego nie zostawię - powiedziała.
Hana chwyciła mocno moją dłoń i pomogła mi wstać, po czym zaciągnęła mnie na korytarz. Nie chciałam, żeby kto kol wiek zobaczył mnie w takim stanie, ale... stało się. Ludzi patrzyli na mnie jakby pytali "O co chodzi?" albo "Co jej się w twarz stało?". Dziewczyna zaciągnęła mnie do końca korytarza, niedaleko stał Jongup razem ze swoją nową "dziewczyną". Spojrzeli na mnie oboje.
- No i gdzie teraz jest twój rycerz? - przyjaciółka zaczęła krzyczeć do mnie.
- Co? - nie miałam pojęcia o co jej chodzi.
- Ej, o co tutaj chodzi? - blondyn wtrącił się.
- O ten tramwaj co nie chodzi! - wrzasnęła do niego.
- Można milej? - zapytał ponownie.
- Między innymi o to, że ta - wskazała palcem na paniusię z boku - jest oszustką.
- Ej! O co ci teraz chodzi?! - MinAh podeszła do nas.
- Ty! Nie napisałaś wcale żadnego listu - Hana oburzyła się.
- Jak nie?! - długowłosa dziewczyna założyła ręce na piersiach i prychnęła.
- Nie ty! Tylko ona! - wskazała na mnie.
- Cisza! - Jongup krzyknął.
Wszyscy ucichli.
- Czy to prawda? - podszedł do MinAh.
- Znaczy... Ja... Oj daj spokój skarbie - zaczęła słodkim głosem.
- Tak - odezwałam się w końcu - to prawda. Ja napisałam ten list.
Wzrok wszystkich skierował się na mnie.
- Chodź ze mną - Jongup złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą w stronę wyjścia - a z tobą porozmawiamy później! - powiedział do Minah.
Wyszliśmy przed szkołę. Starałam się na niego nie patrzeć. Bałam się jego reakcji, czy czego kol wiek innego.
- Ja.. Proszę nie zrozum mnie... - nie zdążyłam dokończyć, ponieważ... nagle... on mnie... pocałował...
To było jak wybuchnięcie wszystkich fajerwerek świata. Obejmował moją twarz, a ja stałam jak słup soli i nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie się działo. Powoli odsunął się i spojrzał na mnie błagalnie.
- Zawsze mi się podobałaś... Ale nie umiałem Ci tego powiedzieć, a... gdy dostałem list... myślałem od samego początku, że to ty, ale... potem Minah... Nie wiedziałem, po prostu co robić. Wybaczysz mi? - uklęknął przede mną na kolanach.
- Co ty robisz?! - zakryłam usta dłonią.
- Błagam o wybaczenie, jak rycerz - uśmiechnął się, odsłaniając przy tym swoje perłowe zęby.
- Jeszcze się pytasz? - kucnęłam i przytuliłam go z całej siły - mój rycerz - zaśmiałam się.


~~~~~~~~
Czekam na wasze komentarze! Jeśli lubicie czytać mojego bloga, nie zapomnijcie, aby dodać go do "Obserwowanych" ^^

7 komentarzy:

  1. OMO! Jak slodko! ^_^ JongUp, lubię go, a moment kiedy tak żartobliwie powiedział "przybył twój rycerz" zwalił mnie z nóg!
    Życzę weny!
    HWAITING!

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziewczyno to jest cudne! Dla mnie jesteś fejm nad fejmami, weź mi daj swój autograf *^*
    Hwaiting! WENY WENY I WENY!

    OdpowiedzUsuń
  3. Aefdhdscdgh ,genialne ^O^. Podoba mi się Twój styl pisania ^^. Weny życzę. HWAITING !:3

    OdpowiedzUsuń
  4. Nominowałam cię do The Versatile Blogger
    http://shining-lovee.blogspot.com/2013/05/the-versatile-blogger-2.html

    OdpowiedzUsuń
  5. Nomiowałam cię do Liebster Award ;*
    http://shining-lovee.blogspot.com/2013/05/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo mi sie podoba, po pierwsze przez samą fabułe a po drugie - bo JongUp, mój bias nr 1 :3 oby więcej takich<3 Można prosić o scenariusz z TaeWoonem z SPEED? :)
    PS: Zapraszam na swojego bloga;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Yay !
    To jest cudowne !
    Jongup, mój ultimate jako rycerz *-*
    Kocham Cię za to <3 <3
    Dziękuję <3

    OdpowiedzUsuń